De twaalfjarige Alili heeft zijn leven te danken aan dokter Cooper, aan God en aan MAF. De dokter vraagt aan de jongen: “Zeg, hoe komt het dat je beschoten bent?”
Alili ontsnapt aan de dood
“Met mijn familie woon ik in Niania en om drie uur ’s nachts werden we wakker geschreeuwd door mensen en hoorden geweerschoten. Mijn vader liep naar de deur en werd direct neergeschoten. Mijn moeder werd ook vermoord. Ik probeerde me te verstoppen, maar werd geraakt door een kogel, die door mijn schouder ging. Ik vluchtte de wildernis in, bloedend en doodsbang. Een week bleef ik daar en at cassave en rauwe, zoete aardappelen die ik op de akkers vond. Ik kreeg gangreen in mijn arm. (Cooper: ‘Wat een doodsangsten moet deze jongen hebben doorstaan!’) Mijn oom vond mijn lichaam niet in het dorp en ging op zoek naar mij. Uiteindelijk vond hij mij op de schuilplek en nam me mee naar huis. Ruim een week later kreeg ik eindelijk medische zorg.”
Dokter Cooper geeft zijn bloed
Cooper: “Alili kreeg een ‘guillotine’ amputatie op schouderhoogte, maar de vervolgoperatie liet lang op zich wachten, waarop zijn leven opnieuwe in gevaar kwam. De kogel had een infectie veroorzaakt, waardoor de bovenkwab van de long was afgestorven. En de infectie had ook zijn nek bereikt en drukte de luchtpijp dicht. Ik maakte een noodluchtpijpsnede, maar vond geen geschikte buis. Tot ieders opluchting lukte het alsnog de patiënt zuurstof toe te dienen. Ondertussen zorgde een flinke bloeding dat hij in shock raakte en zijn bloeddruk en hartslag vielen weg. Alili had maar één familielid bij zich en diens bloedgroep was ongeschikt. Ik vroeg naar de bloedgroep… B+. Nou ja, dan moest ik zelf maar weer eens doneren. Ik vroeg om een lege bloedzak en stak de enorme naald in het kleine litteken. Ik heb die daar zo vaak ingestoken dat mijn zenuwen in dat gebied niet meer werken en ik geen pijn meer voel. Ik had de naald net ingebracht toen Ayiko, de hoofdanesthesist, tegen me zei dat ik maar geen moeite moest doen. Het had geen zin om mijn bloed te verspillen. Hij is normaal vrij optimistisch en heeft meestal gelijk. Ik besloot dat ik, nu ik toch bezig was, evengoed door kon gaan. Zodra de zak vol was, trok ik de naald uit mijn arm. Ik haalde het echoapparaat, zocht zijn halsader en stak er een 16G infuusnaald in. Jammer genoeg was het wondje in mijn elleboog nog niet dicht en droop er bloed over de hele tafel en vloer. Ik diende Alili het bloed toe, kneep in de zak en in een paar minuten was die leeg…”
Niet opgeven
“Ineens zag ik Alili weer ademen en zijn hart begon weer te kloppen en zijn ogen gingen weer open. Na een dag verwijderden we de tracheotomiebuis en zijn schouderblad. Hij ziet er een beetje apart uit, maar het gaat goed met hem. Hij is een taaie knul, die een flink stuk van zijn ene long kwijt is en een grote, ontstoken wond heeft. Deze jongen heeft de dood in de ogen gekeken, maar hij lijkt het goed te maken.”
Gods genade
“Alili glimlacht weer! Dit kan alleen zo zijn door Gods genade. Voor mij is dit een stimulans om me 200% in te zetten en nooit op te geven. We hebben op de chirurgie-afdeling veel teleurstellingen gehad, veel doden. Toch zijn er gevallen zoals met Alili, waardoor ik geloof dat het mogelijk is om verschil te maken.
MAF onmisbare schakel
“MAF is voor mij de onmisbare schakel tussen Congo, Oeganda en Amerika. Tijdens verlofperiodes laat ik wat endoscopische instrumenten repareren en leer ik hoe ik die apparatuur zelf kan onderhouden en repareren.”
Dokter Cooper van World Medical Mission en artsen van Samaritan’s Purse maken het vaakst gebruik van de MAF lijndienst tussen Oeganda en Bunia. Deze vliegservice is de ENIGE mogelijkheid tussen Oeganda en Bunia.
Samaritan’s Purse werkt in Bunia, Nyankunde (voedings-landbouwprogramma), Faradje, Beni, Komanda en andere plaatsen. World Medical Mission werkt alleen in Nyankunde.
“Bid voor ons”
“Bid voor ons als we ons bloed, zweet en tranen geven. Bid voor Alili, dat God hem zal troosten en hem de kracht zal schenken om voorwaarts te gaan.”