MAF Myanmar-programmamanager Chad Tilley vertelt zijn verhaal over het eerste moment dat hij met een groep ingenieurs op weg ging naar een ontzettend afgelegen gebied in Myanmar.
We reden tien tot twaalf uur per dag over kronkelende, onverharde bergwegen. De laatste honderd kilometer duurde vijf uur vanwege het vele stof en de steile hellingen. Acht dagen deden we erover om op de plaats van de toekomstige landingsbaan te komen.
Als we toevallig geboren waren in Chin State, de meest afgelegen en armste regio van Myanmar, hadden we dit te voet moeten doen, dus we hebben geluk. Ook komt het goed uit dat het de droge tijd is. Als de moessonregen komt is het te gevaarlijk.
Dr. SaSa uit het dorp Lailenpi wijst ons de weg. Hij woont in een dorp verscholen in de bergen op 1480 meter hoogte. Slechts een jaar geleden reed hij voor het eerst in een auto. Hij oefende drie dagen op deze wegen om zijn vriend op te halen. Twee jaar geleden bestond deze weg nog niet eens.
Je weet het niet als je niet gaat
Dr. SaSa heeft in zijn leven veel onmogelijke dromen zien uitkomen, dus waarom geen landingsbaan? SaSa groeide op in deze bergen met een grondige kennis van wat het betekent om geïsoleerd te zijn. Hij herinnert zich nog de dag dat de beste vriendin van zijn moeder stierf tijdens de bevalling, samen met de baby. Hij weet ook nog de dag dat hij drie jeugdvrienden verloor aan diarree. Zonder kliniek, ziekenhuis, wegen of zelfs maar onderwijs geloofde hij niet dat er iets kon veranderen. Hij moest dokter worden, dacht hij.
Door een reeks onwaarschijnlijke en wonderbaarlijke omstandigheden die hem naar India, Armenië en Engeland brachten, werd hij dokter. Hij startte de hulporganisatie genaamd Health and Hope, ontmoette Prins Charles die beschermheer werd en begon met het opleiden van ‘community health workers’ in Chin State. Binnen zes jaar zijn er 834 mensen opgeleid en dienen zij hun eigen gemeenschappen in 551 dorpen. Werkelijk niets is onmogelijk, zelfs een berg kan verplaatst worden.
MAF nam de beslissing om na meerdere onderzoeken een programma in Myanmar (voorheen Birma) te openen. In 2015 begon MAF al relaties op te bouwen door de nodige toestemmingen aan te vragen om te beginnen met vliegen. Een essentieel onderdeel van elk MAF-programma is de ontwikkeling van landingsbanen: beoordelen van de grond, het aanleggen en het onderhouden van landingsbanen in afgelegen gemeenschappen die ontwikkeling nodig hebben. Op humanitair, geestelijk of medisch gebied. Lailenpi is zo’n plaats waar een landingsbaan gebouwd wordt.
Een opoffering
Iedereen wist dat dr. SaSa in de wolken was dat MAF naar zijn dorp zou komen. Hij had een emotionele e-mail geschreven aan het MAF Myanmar team: “We kijken er echt zo naar uit om jou en je team van MAF te ontmoeten, omdat we geloven dat er al een aantal dingen van God zijn gepland. Ik heb dorpelingen zien bidden dat MAF eerder zou komen, en in mijn hart en in mijn gebeden heb ik al deze verbazingwekkende zegeningen naar Birma zien komen via MAF, dus het is echt spannend voor ons om je daar in Lailenpi te hebben. “
Het welkom weerspiegelde de opwinding van dr. SaSa. Drie verschillende groepen begroetten ons in traditionele klederdracht, met bloemboeketten en dansvoorstellingen. De vreugde op hun gezichten overtrof alles wat we hadden kunnen voorstellen. “Niemand kan deze plek bereiken zonder een offer te brengen”, zei dr. SaSa. Zijn mensen begrepen dat en daarom waren ze buitengewoon dankbaar dat we waren gekomen.
Verplaats die berg!
Er was een gebied vrijgemaakt van ongeveer driehonderd meter lang. “We hadden geen idee wat we konden verwachten”, zie een ingenieur uit Singapore nadat hij het vrijgemaakte land had gezien. “Toen we hier aankwamen, zagen we dat het slechts één derde van de landingsbaan is die we nodig hebben”.
De landingsbaan moet minimaal achthonderd meter lang zijn. Metingen van hellingshoeken, peilingen, hoogte en GPS-coördinaten trok het team de jungle in op zoek naar het beste pad voor de rest van de landingsbaan. Honderden mannen gingen hun voor met machetes om een pad uit te hakken op de steile helling.
Na verschillende routes te hebben verkend ontstond het idee om een berg te verplaatsen. Vanuit India konden graafmachines en bulldozers worden overgebracht. Het zou vijf dagen duren voordat de machines Lailenpi zouden bereiken, maar het kan. Dr. SaSa bevestigde dat het kan. Zijn geloof was niet te stoppen.
Chin-mensen worden zichtbaar
Gedurende onze dagen in Lailenpi luisterden we naar verhalen over een leven vol isolement, medische behoeften, tekort aan onderwijs en jarenlange hongersnood. We voelden de dankbaarheid en hoop die ons bezoek aan deze mensen bracht.
“In mijn dromen had ik me nooit voor kunnen stellen dat je hier zou zijn, in de armste staat van Myanmar,” vertelde U Hi Wa, een dorpsoudste.”Nu zullen Chin-mensen zichtbare mensen worden,” zei Daw Mai Dei tegen het team op de avond dat ze aankwamen.
Op de terugreis kwam het besef dat we een intensieve relatie aangaan met de mensen van Lailenpi. Er ligt nu een grote verantwoordelijkheid bij ons. Met zo’n welkom, zo’n uitstorting van gastvrijheid en opwinding kunnen we niet anders dan dit voor elkaar gaan krijgen. Maar eerst moeten we blijven bidden. Het is nog een lang proces, maar we moeten de eerste stap nemen om een verschil te maken.
